Men sevaman, lekin u qaramaydi. Men azob chekaman, lekin u bunga ahamiyat bermaydi. Shunga o'xshash vaziyatda o'zingiz bilan qanday munosabatda bo'lish kerak? Psixologlar hayotga xalaqit beradigan his-tuyg'ularni bostirishda yordam beradigan bir nechta vositalarni tavsiya qilishadi.
Ko'rsatmalar
1-qadam
Birinchi yo'l eng kutilmagan. Psixologlar sizni qiynayotgan tuyg'uni bosmaslikni tavsiya qiladi. Siz hissiyotni anglab, uni tashlashingiz kerak. Qog'ozga sizni qiynagan hamma narsani yozing. Yoki o'zingizning muammolaringizni hayotingizda unchalik ahamiyati bo'lmagan, siz u bilan bo'lishishdan uyalmaydigan odam bilan baham ko'ring. Masalan, Internetda tasodifiy sayohat qilayotgan hamkasb yoki tanishlar. Keyin siz o'z his-tuyg'ularingizni "baqirish" kerak. Kimsasiz joyga - kimsasiz ertalab plyajga yoki o'rmonga chiqing va o'zingizning his-tuyg'ularingizni va ular haqidagi his-tuyg'ularingizni baland ovoz bilan tan oling.
Masalan, bir necha marta baland ovoz bilan baqiring: "Ha, men uni yaxshi ko'raman. Va bu juda azob beradi. Ammo men kuchli odamman, hammasiga bardosh beraman".
2-qadam
Ikkinchi usul - tajribangizdan foyda olish. Endi siz tobora keskinroq his qilyapsiz va bu ijod uchun qulaydir. Romanlar yozing, odeslar yozing, musiqa ijro eting, falsafa qiling. Bu sizning fikrlaringizni umumiy belgiga etkazadi. Va keyin o'zingizga ayting: "Bu tuyg'u hayotimni bezatdi. Ammo endi bu o'tmishda".
3-qadam
Sizning og'riqli his-tuyg'ularingizni qalbingizni teshayotgan igna kabi tasavvur qiling. Ko'ngilda ignani torting va suvga tashlang. Uning cho'kishini tomosha qiling. Endi yuragingizdagi igna yarasi asta-sekin davolanayotganini tasavvur qiling. Bu mashqni bir hafta davomida kuniga bir necha marta bajaring. Qanday qilib og'riqli his-tuyg'ularning izi qolmasligini o'zingiz sezmaysiz va sizni bir vaqtlar qiynoqqa solgan odamga nisbatan qalbingizda yoqimli sovuq paydo bo'ladi.
